"Ga altijd reanimeren, je kunt weinig fout doen"

18 juli 2018

Verpleegkundige Simone van der Voort, werkzaam in het Juliana Kinderziekenhuis, kreeg een oproep van het Burgerhulpverlenersnetwerk (BVN) en fietste snel naar het opgegeven adres. Haar verbijstering was groot toen zij bij een wel heel bekende voordeur moest zijn …

Karin en Simone samen voor het ziekenhuis

Het is 23 december 2017, rond het middaguur. Simone van der Voort zit met haar kinderen thuis als haar telefoon piept: ze krijgt een reanimatieoproep van het BVN voor een adres in de buurt. Simone overlegt even met haar oudste dochter en klikt dan op 'ja', om aan te geven dat zij eerste hulp zal gaan verlenen. Ze fietst snel naar het opgegeven adres. Verbijsterd ziet ze een wel heel bekende voordeur … die van haar handbalcoach Karin Plugge. Dit kán niet, schiet het door haar heen. Maar als ze Karin ziet liggen, komt ze direct in actie.

Simone: "Dat is heel heftig, als je op zo'n oproep reageert en dan een bekende ziet liggen. Twee buren waren al aan het reanimeren en Karins partner Bas had 112 nog aan de lijn. Omdat de buren wilden doorgaan met reanimeren, kon ik me even om hem bekommeren. Toen kwam de politie met een AED, een draagbaar apparaat dat het hartritme weer kan herstellen. Deze heb ik aangesloten en de AED gaf Karin een aantal shocks. Direct daarna kwam de ambulance. De ambulancemedewerkers probeerden Karin te stabiliseren en brachten haar naar het HagaZiekenhuis."

Grauw

Karin (48) reageert geëmotioneerd als ze Simone hoort vertellen hoe ze haar aantrof. "Ik weet helemaal niets meer van wat er gebeurd is, dus dit verhaal heb ik van horen zeggen. Bas en ik hadden een heel rustige zaterdagochtend. Er was geen stress, niets. Ik zou gaan douchen en ging eerst nog even naar de wc. Bas was in de woonkamer en hoorde opeens een bonk. Hij trok de wc-deur open en zag mij daar helemaal grauw liggen. Hij heeft me van de wc afgehaald en direct 112 gebeld. Zij zeggen heel duidelijk wat je moet doen, zoals de voordeur openzetten voor hulptroepen. Toevallig kwam net een buurman langs die zijn hond uitliet. Normaal neemt hij altijd een andere route, maar nu liep hij langs onze voordeur. Hij had net zijn herhalingscursus reanimatie gedaan en begon mij te reanimeren. Een andere buurman waarschuwde direct zijn vrouw die mond-op-mondbeademing is gaan toepassen. Zij waren met mij bezig toen Simone aankwam."

Simone: "Op dat moment ga je direct handelen en heb je aan een half woord genoeg. En dat moet ook, want je kunt weinig fout doen. Ook niet met zo'n AED-apparaat. Het apparaat geeft precies aan wat je moet doen. En als er beweging of hartactie is, shockt hij niet."

Niet aanspreekbaar

Karin blijkt een hartstilstand te hebben. De ambulancebroeders vertellen de achterblijvers dat ze zich op het ergste moeten voorbereiden. Simone: "Ik had die dag avonddienst in het Juliana Kinderziekenhuis en ben daarvoor bij Karin langsgegaan. Dat was heel raar; ze lag daar aan de beademing, gekoeld, en was niet aanspreekbaar." Toen Bas met de kinderen de eerste avond terug naar huis ging, kreeg ook hij te horen dat de situatie ernstig was. Karin: "De IC-arts zei dat hij niet wist of ik zou bijkomen en als ik bijkwam, hoe ik eraan toe zou zijn."

Gelukkig komt Karin diezelfde avond bij. Maar haar kortetermijngeheugen is volledig verdwenen. Uit alle onderzoeken komt geen aanwijsbare oorzaak van haar hartstilstand. Wel krijgt ze een shockapparaatje (ICD) met pacemaker in haar lichaam. Dat moet voorkomen dat ze weer een hartstilstand krijgt. "De cardioloog vertelde dat ik voor altijd hartpatiënt ben. Dat heeft me wel wat bewuster gemaakt." Inmiddels is Karin alweer 5 maanden aan het revalideren. "Ik ben er lichamelijk nog niet helemaal bovenop. Je conditie is na een hartstilstand helemaal weg. De cardioloog vertelde dat het een jaar kost voordat je weer de oude bent."

Vertrouwen

Zelf kreeg ze vrij snel het vertrouwen in haar lichaam terug: "Ik heb nu een kastje in mijn borst en een berg medicijnen, maar ik ga gewoon door. Voor de mensen die mijn hartstilstand bewust hebben meegemaakt, is het moeilijker. Bas krijgt het beeld dat ik zo grauw was weggetrokken niet van zijn netvlies."

Het verhaal van Karin en Simone maakt duidelijk hoe belangrijk het is dat zo veel mogelijk mensen zich aanmelden voor de burgerhulpverlening. In Den Haag zijn helaas maar weinig mensen aangemeld. Deelnemers krijgen maar een paar keer per jaar een oproep en kunnen altijd direct aangeven of ze wel of niet naar de reanimatie kunnen. Simone: "Als meer mensen zich aanmelden, kunnen er veel meer levens worden gered! Dit was de eerste oproep waarop ik reageerde. En ik ben zó blij dat ik gegaan ben! Ik had er niet aan moeten denken dat ik niet was gegaan en dat ik later had gehoord dat het om Karin ging. Dat vergeef je jezelf nooit …"

Het Haga Hartcentrum maakt zich ook al jaren sterk om meer burgerhulpverleners te werven. Lees hoe u burgerhulpverlener kunt worden.

 

 

Naar het overzicht